Time to leave

Nu al?? Ja, nu al… Aan al het goede komt een eind, zo ook aan deze onvergetelijke reis. We dachten dat New York al onevenaarbaar was, maar Belfast heeft ons Amerikaanse avontuur vol overtroffen.
De laatste dag van de Spelen viel dan ook niet mee. Je weet gewoon dat dit de laatste dag van een evenement is, waar je maanden naartoe hebt geleefd en ontzettend hard voor hebt getraind. Er stond vandaag nog wel een sport op het programma om te bekijken. Wij gingen Peter Verweij aanmoedigen, want hij stond in de finale voor het badminton. Die konden we niet missen en in de Volvo gingen we naar Lisburn. Pap en mam uiteraard ook mee in het oranje. Naast de wedstrijd van Peter waren er nog meer finales, dus er viel genoeg te bekijken samen met de andere Oranje-supporters. Een ontzettend sportieve dag nog, zo op het laatste moment, super!! Helaas won Peter de gouden medaille niet, zijn tegenstander was technisch sterk en Peter maakte jammer genoeg ook wat foutjes. Het zilver stond hem trouwens ook prima! Meerdere malen hebben we tijdens de verschillende sporten die we bezochten de opmerking gekregen dat de Oranje-supporters elkaar zo goed aanmoedigden en loyaal waren aan elkaar. Dat viel de overige sporters en supporters en lokale bevolking op. Overal waar een Nederlander moest sporten, waren vaak ook andere Oranje poppetjes. Daar heeft de equipe ook zijn best voor gedaan. We vormden echt een eenheid wat dat betreft en heeft veel van de leden van de Nederlandse Equipe tijdens het sporten ontzettend gesteund. Toch gaaf dat anderen dat ook opviel. Die loyaliteit aan mekaar zal in Fairfax zeker voortgezet worden. Als je eigen sportschema het toelaat, probeer je de anderen aan te moedigen. Echt, het helpt!!

Na het badmintongeweld gingen we terug naar het hotel om eerst een fles champagne soldaat te maken. De champagne was aangeboden door het hotel, omdat we de gouden medailles hadden binnengesleept. Super aardig dus!! En een lekkere fles rosé champagne bovendien. Na dit mooie kadootje was het tijd voor de Sluitingsceremonie. Die vonden plaats op de Titanic Slipways, achter het Titanic museum. Een hele mooie locatie om de Spelen af te sluiten. We hadden er niet heel veel van verwacht, omdat we de laatste dagen op straat hadden gemerkt dat er steeds minder atleten rondliepen. Niets was minder waar!! Uit alle hoeken en gaten van Belfast en omgeving waren de atleten, vrijwilligers en supporters op komen draven en het terrein liep hartstikke vol! Heel erg gezellig en het ruilen van petjes, badges en t-shirts barstte helemaal los.

Ineens hoorden we een enorm geraas. Alle hoofden draaiden dezelfde kant op en vanaf het Titanic Museum kwamen ‘The Red Arrows’ overgevlogen met rood wit blauwe strepen erachter!!! Wat gaaaaf!!! Speciaal voor de Sluiting van de Spelen waren deze tien vliegtuigen over Belfast gevlogen. Kippenvel en tranen, zo mooi! En toen begon het spektakel. Een optocht van alle 5000 (!!) vrijwilligers die de vlaggen en naamborden van alle landen droegen. Door een haag van atleten liepen ze richting het podium. Er was een optreden van een gaaf (‘awardwinning’ zoals men zei) koor. Toen was het tijd voor de voorzitter van Fairfax om de vlam van Belfast over te nemen. Door dezelfde haag van atleten liep hij naar een boot en vertrok ‘de vlam’ richting Amerika. Hopen dat hij heelhuids aankomt, want het was maar een klein bootje. Ondertussen werden wij druk gefotografeerd. Braihim had zijn koe weer van stal gehaald en Ilse had het Hollandse jurkje nog een keer aangetrokken. Als we een Pond hadden gevraagd voor iedere foto hadden we nu de reis terugverdiend. Geen gratis reis dit keer, maar wel heel veel lol met iedereen. Vooral op het laatst met een Noord-Ierse M.E.-er, waarmee ik van hoofddeksel ruilde. Ik had zijn cap op en hij mijn Zeeuws-meisje mutsje. Geen gezicht met die baard eronder! En meteen een leger fotograferende mensen om ons heen. Hij werd al bijna bang dat het zijn baan ging kosten; ‘Don’t put it on Facebook!!’ zei hij met een glimlach van oor tot oor. Na de rellen die de collega’s de dag ervoor hadden meegemaakt, was dit een welkome afwisseling.

En toen was het ineens afgelopen… Geen Spelen meer. Boing, in your face. Het is weer klaar… Met de shuttlebus reden we terug naar de Athletes Village. Een hysterisch bus trouwens, want het ene na het andere liedje werd ingezet in de dubbeldekker propvol met atleten. In de Village wilden we nog even een borreltje doen, maar de tent bleek afgeladen vol. Mijn jurkje was net te kort om me tussen de aangeschoten brandweer- en politiemannen te begeven ;-) Daarom hebben we in de Metrobar, nog een lekker afzakkertje (twee of drie of vier) genomen. Scheelt dat de Metrobar deel uitmaakt van ons hotel, zo konden we meteen ons bedje in rollen met een voldaan gevoel. De volgende ochtend waren we nog vol van de Sluitingsceremonie. In figuurlijke zin dan. De Ceremonie had alle verwachtingen overtroffen en was heel gezellig geweest. Pap en mam hadden op deze manier de Spelen ook maximaal meegemaakt. Volgens mij hebben die de tijd van hun leven gehad en zijn ze serieus besmet met het WPFG virus. Een resumé van de reis en kort verslag van de terugreis zal nog volgen na dit verslag. Er zijn namelijk ook wat mensen die we graag via deze weg willen bedanken voor geweldige ervaringen die we door hen hebben mogen meemaken.
Tot ons laatste verslag dus, als we home sweet home terug zijn in Ubbena.

Liefs Braihim en Ilse