Me, myself and my jetlag

Als je op weg naar huis bent heb je in het vliegtuig veel tijd om na te denken. Iedereen vraagt zich op zo'n moment vast wel eens af of er thuis dingen veranderd of gebeurd zijn. En iedere keer na de vakantie blijkt dat er in die paar weken eigenlijk niks veranderd is, alles is gewoon doorgegaan. Zo ook tijdens onze vakantie! Maar eerst moesten we zien thuis te komen en we hadden beloofd onze laatste dag in Utah ook nog uit de doeken te doen.

'Last but not least' was wat paste bij onze laatste dag in Utah. We gingen met zijn tweetjes op pad in de veel te grote Chevy pickup van tante Annemie. Ik, Ilse, heb tot drie keer toe van Braihim moeten horen dat hij zich prima zou redden met zo'n grote auto. Zelfs in Nederland met parkeervakken die nog te klein zijn voor een Toyota Aygo?? Succes Briem, je spaart maar lekker voor je dikke vette Amerikaan! (Natuurlijk issie dan van ons samen, want Ilsje wil d'r ook best in rondtuffen ;-)...) Waar waren we, we dwalen weer af. Oh ja, de laatste dag! Antelope Island stond op het programma. Het was maar drie kwartier rijden naar het (schier-)eiland wat in The Great Salt Lake ligt. Op het eiland leven ontzettend veel wilde dieren en maar drie mensen. Het grootste deel van het eiland is niet bereikbaar per auto, dus de gemiddelde hiker zou er heerlijk uit de voeten kunnen. Wij waren niet zo van het hiken deze dag, dus hebben het eiland per auto verkend. Uiteindelijk kwamen we op een eeuwenoude boerderij terecht, waar alles nog in originele staat was. Van daaruit hadden we ook een geweldig uitzicht op een kudde van ongeveer 150 bizons. Helemaal geweldig!!! Antelope Island was zeker de moeite waard en de rangers vertelden ons de meest mooie verhalen! Eens per jaar worden bijvoorbeeld de bizons bij elkaar gedreven en gecontroleerd door een veearts. Dat vee drijven schijnt een geweldig spektakel te zijn, want ze zetten er zelfs helikopters voor in. Even onthouden dus voor de familie!

De laatste dag vloog voorbij en voor we het wisten stonden we 's avonds en de volgende ochtend afscheid te nemen van alle familieleden. Iedereen kwam nog even langs voor een laatste knuffel. Dat is toch wel erg fijn hoor, zoveel warmte. We hebben weer twee weken lang een echt thuis-gevoel gehad bij oom Frans en tante Annemie en dit keer hebben we enorm veel tijd kunnen doorbrengen met alle neven en nichten. Hiken, kamperen, naar de film, winkelen... De meest normale dingen waren voor ons een groot feest. Maar dat zal voor hun ook zo zijn als ze bij ons in Nederland op bezoek komen. We hebben het in ieder geval weer enorm naar de zin gehad en hopen dat we snel weer terug kunnen. We shall see!!

De reis naar huis was een lange en vermoeiende. De eerste vlucht van Salt Lake City naar New York viel wel mee, maar de daaropvolgende vlucht was erg lang met weer een uur vertraging op Kennedy Airport... In Brussel waren we gelukkig snel terug bij het hotel om de auto op te pikken en we konden zonder files naar huis rijden. Onderweg in Nederland konden we het niet laten om onze jetlag twee frikandellen met te veel mayo te voeren. Wat kan dat lekker zijn!!!
Thuisgekomen stond onze oppas, Saskia, al bij de deur te wachten en ook paps en mams Van Schubert waren van de partij. Met maar liefst twee taarten op tafel werden we inclusief champagne welkom geheten. Vervolgens kwamen twee buren ook nog eens langs met ieder een bos bloemen!! Omdat we het zo goed gedaan hadden tijdens de Spelen. Geweldig toch?? Zo voel je je meteen weer thuis en als je dan ziet dat er inderdaad niks veranderd is en alles groeit en bloeit... Dan is het toch weer fijn om thuis te zijn! (Inclusief jetlag die nu al bijna een week duurt, maar dat terzijde...)

En dan de eerste week van onze vakantie. Die moeten we niet vergeten in dit samenvattende verslag. New York.... Toen we vorige week thuis kwamen hadden we de eerste mailtjes al in onze mailbox en ook op het werk bleken collega's van over heel de wereld ons gemaild te hebben. Ze hadden foto's gestuurd en waren benieuwd naar die van ons. Zij hadden het net zo beleefd als wij en een geweldige tijd gehad. Want ook al viel de organisatie van de WPFG 2011 erg tegen, we hebben er zelf wat van gemaakt en uiteindelijk is het een onvergetelijke tijd geworden. We hebben veel nieuwe mensen ontmoet en New York verkend op een manier zoals niemand anders dat zou kunnen. De aanspraak die we hadden in de metro met verschillende New Yorkers, dat was gewoon geweldig!! We willen zeker nog een keer terug naar New York, al is het maar om Ground Zero te bekijken. Daar zijn we dit keer namelijk niet aan toegekomen en het schijnt toch erg indrukwekkend te zijn. Maar als we dan naar New York gaan, dan gaan we als Briem en Ilse en niet als atleten van de WPFG!
En... We zijn met het WPFG virus besmet. Belfast 2013 staat in de agenda en we hopen dan iedereen weer te zien die we op de squashbaan in Harlem hebben leren kennen!! Een geweldige groep collega's; brandweer en politie, jong en oud!

Dit was het laatste verslag over ons WPFG avontuur. Als bonus hebben jullie ook nog een beetje mee kunnen beleven wat we tijdens onze daarop volgende vakantie hebben uitgespookt! We hopen dat we jullie een beetje hebben kunnen laten zien wat we allemaal gedaan hebben en misschien, heel misschien, heb je nu ook zin om deel te nemen aan de WPFG in 2013! Zet het in je agenda of check de site van Belfast eens. De sfeer is geweldig en je ontmoet zoveel leuke en interessante mensen!!
Wij vonden het in ieder geval heel erg leuk dat we zoveel spontane reacties kregen en dat mensen de tijd hebben genomen ons reisverslag te volgen. Dank jullie wel en tot de volgende keer!!!

Liefs Briem en Ilse